ภาพเหล่านี้เป็นภาพที่ถูกวาดและถ่ายขึ้นจริงๆจากบุคคลทั่วไปที่ป่วยจริงๆในการทำงานนั้นตัวผมนั้นได้เอาตัวเองไปอยู่ในกลุ่มคนที่ป่วยทั้งแบบรอบกายจริงๆและกลุ่มใน Social ความแตกต่างของทั้ง2แบบนี้ก็คือการพูดถึงตัวเองที่มีความไม่เหมือนกันอย่างชัดเจน ถ้าเป็นตัวบุคคลจริงๆมีการพูดคุยกันจริงๆทุกคนคือไม่มีอะไรที่แสดงออกมาให้เห็นเลยว่า ฉันนี่แหละคือคนป่วย แต่กลับกันถ้าเป็นในฝั่งของ Social นั้นมีความเป็นได้สูงที่จะอธิบายผ่านตัวหนังสือได้มากกว่าเพราะเหมือนกับนี่คือจุดปลอดภัยที่สามารถพิมพ์ออกมาได้หรืออีกความหมายก็คือ ตัวอักษรนั้นเป็นเกราะป้องกันเขาอีกทีนึงซึ่งความรู้สึกนั้นจะแตกต่างกัน กับการพูดคุยแบบตัวต่อตัวแต่การพูดคุยตัวต่อตัวนั้น ถ้าได้รับความไว้วางใจจากเจ้าตัวแล้วเขาจะอธิบายทุกอย่างออกมาได้อย่างมีพลังมากที่สุด
ชื่อรูป .......
นี่คือบทสนทนาสั้นๆ บุคคลในนี้เป็นเพื่อนกับตัวผมเอง ซึ่งเป็น
A: จารย์ เป็นไงบ้างวะอาการช่วงนี้
ฺB: ดีขึ้นหาหมอ ทานยา เออกูว่าโรคนี้แม่งต้องรู้ตัวเองก่อนหวะว่าแม่งเกิดขึ้นมาตอนไหน ของกูมันมาจากครอบครัวกู มันเริ่มตั้งแต่เด็กๆละแหละ
A: อ่า ที่มึงเล่าบ่อยๆใช่มะ
B: นั่นหละ รูปนี้ก็มึงเห็นหน้าต่างป่ะ ใช่มันล็อกไว้กูอยากออกไปนะแต่กูออกไปไม่ได้ เห็นแสงป่ะ แม่งมีแค่แสงอ่ะแต่จะกูออกไปไม่ได้ อยู่ดี
ชื่อรูป .....
บทสนทนาสั้นๆ บุคคลในนี้เป็นรุ่นพี่ของผม
A: พี่มันเกิดไรขึ้นกับพี่อ่ะ
ฺB: ไม่รู้หวะกูโดนจับขังที่ รพ เป็นเดือน อยู่ในห้องสีเหลี่ยมอ่ะแม่งอย่างกับในหนังมีกล้องจับภาพกูตลอดเหลือเชื่อจริงๆ
A: โห่พี่.... พี่วาดรูปให้ผมรูปดิเอาตอนที่พี่มีความสุขที่สุด
B: กูว่าตอนกูมีความสุขที่สุดคงตอนไปลาวหวะนี่คือที่สุดในชีวิตกูแล้ว
B: ส่วนรูปเนี้ย เมื่อเช้ามียุงมากัดกู กูเลยเข้าไปตบ เอารูปนี้ไปละกันน่าจะตอบโจทร์ตอนนี้ที่สุดละ
ชื่อรูป .....
เป็นการสอบถามความรู้สึกจากผู้ที่นำรูปนี้มาให้
ตอนนั้นผมรู้สึกอึดอัดมากและผมอยู่ในห้องเช่าตัวเองกำลังจะปิดไฟนอนและมุมนี้เป็นมุมเดียวที่เป็นแสงสว่างส่องลงมาถึงและเป็นมุมประจำที่ต้องนอนดูพระจันทร์ไปจนกว่าจะหลับใช่แปลว่าผมอึดอัดทุกวันและมองพระจันทร์กับรั้วกันบ้าๆนี้ทุกวัน แม่งกูอยากจะออกไปจากมุมนี้หวะ
ชื่อรูป ....
อันนี้ผมถ่ายตอนไปเที่ยวผมรู้สึกว่าพระจันทร์นั้นเรียกผมอยู่จนหลายๆครั้งอยากจะขึ้นไปอยู่กับพระจันทร์